Meer bereiken door minder te doen. Dat klinkt als een controverse. Toch is het mogelijk. OutoftheGrey is een enorm voorstander van Business Minimalisme (sterker nog, we hebben een cursus Meer Bereiken door Minder te Doen). Het werken aan wat essentieel is in plaats van altijd maar groei najagen, is ontzettend slim.
Dit is de reden waarom OutoftheGrey geen Social Media heeft. Dé reden om Marketing zonder Social Media te doen, is omdat het weinig oplevert t.o.v. de tijd en headspace die het kost. Kritisch zijn op input vs output, niet alleen bij Social Media maar álle werkzaamheden, kan een enorme shift teweegbrengen op de werkvloer. Er zijn talloze onderzoeken die uitwijzen dat we maar 3 tot 6 uur per dag écht productief zijn. Dit weten we al járen. Waarom wordt er dan nog steeds fronzend gekeken naar part-timers? Naar mensen die thuis werken? Hoe komt het dat er altijd met veel respect gekeken wordt naar mensen die veel uren maken, zonder eens kritisch te zijn op wat ze nou eigenlijk bereiken? Waarom is het zo normaal om het druk te hebben?
Geïnspireerd door Kyle van www.sloww.com schrijf ik waarom we het zo druk hebben.
Waarom hebben mensen het zo druk? 8 invalshoeken
- Het druk hebben als een badge of honor, een bewonderenswaardig statussymbool. Sloww.com noemt het ‘The glorification of busy’. We werken graag veel om onze belangrijkheid, onze waarde voor de maatschappij en ons belang in de snelle maatschappij te bewijzen.
- Het druk hebben als baanzekerheid. We gaan akkoord met overwerken om de baas en de collega’s tevreden te stellen.
- Het druk hebben door FOMO. Het is gek eigenlijk. We hebben een shift gemaakt van dingen kopen (spullen=status) naar dingen ‘experiencen’ (reizen/toffe dingen doen = status). We stoppen onze kalenders en bucket lists vol omdat we het gevoel hebben dat we zoveel mogelijk moeten doen (en dit dan ook moeten delen op Social Media). Dit gevoel van ‘moeten experiencen’ wordt versterkt door het zien van alle picture perfect ervaringen van anderen op Social. Het lijkt alsof iedereen altijd op reis is of op een exclusief feestje is, of een succesvolle business meeting had.
- Het druk hebben als een bijproduct van het digitale tijdperk en de Aandachtseconomie. Het internet heeft ons toegang gegeven tot de hele wereld, maar ook de hele wereld toegang gegeven tot ons. We zijn 24/7 connected en online.
- Het druk hebben als default-modus om tijd op te vullen. Kinderen leren eigenlijk niet meer wat het is om zich te vervelen. Dat resulteert in volwassenen die ‘bang’ zijn voor leegte. Altijd productief zijn voelt goed. Terwijl het contraproductief is: juist tijden van leegte, rust en reflectie zijn zo belangrijk.
- Het druk hebben als noodzaak. Keihard werken om een schappelijk salaris bij elkaar te sprokkelen en onze huur te kunnen betalen.
- Het druk hebben als verslaving of spel. Het gebrek aan passies ‘buiten werk’ wordt opgevuld door het spelletje van steeds maar willen groeien als professional. Dit wordt duidelijk gemaakt in het essay Workism van Derek Thompson.
- Het druk hebben om onze volle potentie te bereiken. We zijn opgevoed (zeker wij Millennials) met het idee dat we ‘alles kunnen bereiken’ wat we willen. We zien bedrijven om ons heen met prachtige slogans als ‘We shape the future’ en we voelen ons bijna verplicht om hier aan mee te doen.
Het idee van wat ‘werk’ voor ons betekent is door de jaren heen veranderd. Eerst zagen we werk als noodzaak. Een uitruil. Je ruilt jouw tijd voor geld. Vervolgens werd het hebben van een carrière belangrijk. Het idee dat je de ladder kunt beklimmen, voerde de boventoon. Nu zijn we aanbeland in werk als roeping.
Het doet mij denken aan de piramide van Mazlow. We hebben het in de Nederlandse hoog-opgeleide bubbel zo goed dat we niet meer een baantje hebben om te overleven. We already got that covered. Als je het dus niet voor overleven doet… waar dan voor? We vinden dus een hoger niveau op de piramide om de verantwoorden dat we dagelijks in de file staan en onproductieve uren op kantoor doorbrengen. Voor sommigen is dat status, voor steeds meer mensen is het meaning.
De academische wereld speelt hier ook op in. Het idee dat de studenten hun ‘roeping’ gaan volgen nadat ze hun vleugels uitslaan, is natuurlijk mooi. Vandaar het vele: ‘volg je passie’ dat studenten van hun docenten, hun ouders en mentors krijgen.
Er zijn zoveel uitdagingen die getackled moeten worden de komende eeuw: Smerige lucht (en toenemende luchtvaart), bosbranden, microplastics, verkeersinfarcten, commerciële monopoliën die onze data beheren… Het idee dat jonge mensen hierin een ‘missie’ vinden en dit via hun carrière gaan tackelen.. Dat is fantastisch!
Alleen… de waarheid is dat maar weinigen in een social enterprise of een bedrijf dat actief tegen deze issues vecht, terechtkomen. Het overgrote deel van de jonge hoogopgeleiden wil ‘meaningful’ werk doen. Echter: maar een klein deel van ons komt terecht in banen die positief bijdragen aan het oplossen van grote wereldproblemen. Kijk maar naar de data uit ‘Bullshit Jobs’.
Laten we eerlijk zijn: het is moeilijk om dit je roeping te noemen… als je 5 dagen per week op een Zuidas-kantoor zit, papers te schrijven over de uitrol van 5G of het helpen van belastingontduiking van multinationals. Kun je hier je identiteit aan ontlenen?
Werkgevers spelen ook in op de trend van ‘roeping’. Bedrijven gaan (soms krampachtig, soms lachwekkend) op zoek naar het duiden van ‘meaning‘. Een simpele telefoonprovider wordt ineens een ‘verbinder van de samenleving’. Bedrijven die verslavende videogames maken, presenteren zichzelf met ‘wij brengen speelsheid terug in de samenleving’. Tja…
Werkgevers spelen ook in op de trend van roeping. Bedrijven gaan (soms krampachtig, soms lachwekkend) op zoek naar het duiden van meaning. Een telefoonprovider wordt ineens een ‘verbinder van de samenleving’
Outofthegrey
Ook op de afgeleide van roeping, identiteit, is echt een ding geworden. Mensen ontlenen een groot deel van hun identiteit aan het werk wat ze doen. Werkgevers zijn slim geworden in het soms saaie of inhoudsloze werk in te pakken en op te leuken met pingpongtafels, een Italiaans koffie-apparaat of fixies aan de muur (en team-uitjes naar California). We zijn geen collega’s, maar een FAMILIE!
En daarmee wordt het de werknemers makkelijker gemaakt om te overwerken. Er hélemaal voor te gaan. Als je een missie hebt in je werk, dan kun je geen 9 tot 5 mentaliteit hebben!
Ook al is je missie computerspelletjes maken.
